विशालको ब्लग

कथा : विलम्वित प्रायश्चित ~ विशाल बी बस्नेत~ “डाक्टरसा’ब मलाई माफ गर्नुहोला……………….. ” यो मेरो मेलको अन्तिम पत्र थियो। कृसमसमा जानुपर्ने हुदा म आफ्नी श्रीमतीलाई कुर्न लगाइरहेको थिएँ तर यो मेलले मलाई नपढी जान दिएन। एकछिन त म आफैं छक्क परें, कसले पठायो होला सोच्न थालें कुनै त्यस्तो चिरपरिचित नाम थिएन तर लेखाइ सर्‍है परिचित झैं थियो। जति पढ्दै गएँ मलाई आफु २२-२४ वर्षको हुँदा धरानमा रहेर दन्तचिकित्साको विद्यार्थी भएको ती दिनहरुको स्मरण आउन थाल्यो। त्यो चीसो बिहानीमा धरानको आकाशमा स्पष्ट बादलका टुक्राहरू सल्बलाइरहेक थिए। मेरो मनभित्र आँधी सल्बलाएजस्तै। मेरो मन उद्विग्न थियो। चित्त चन्चल थियो। आत्तिइरहेको थिएँ म त्यो दिन। मैले मेरो पढाइको सिलसिलामा एउटा बच्चालाई सम्हाल्नु थियो, उसको उपचार गर्नुथियो। त्यो दिनदेखि नै हामीले सैध्दान्तिक रुपमा सिकेका कुराहरूलाई प्रयोगमा ल्याउनु थियो। म दन्तचिकित्साको पढाइ गर्दै थिएँ । आमा भन्नुहुन्थ्यो, “छोरा, दाँतको दु:खाइ त प्रसव बेदनापछिको दोस्रो पीडा हो, बाबु तैले त्यस्तो दर्द हटाउने अवसर पाएको छस्।” त्यसैले पनि मामाको कम्प्युटर इन्जिनियर बनाउन...

औसत मान्छेहरूझैं औसत साधनहरूको सहायतामा औसत शैलीमा बाँच्नुलाई औसत जिन्दगी भन्न सकिन्छ | औसत स्तरको खानपान, रहनसहन, लवाइखवाइ, हिडडुल र औसत पद्धतिको अनुसरण गरिने यस्तो जिन्दगीको एउटा पात्रको बारेमा आज कुरो गरौँ | औसत अर्थात् ‘एभेरेज’ | एभेरेज जिन्दगीका लक्ष्यहरू सस्याना हुन्छन्, खुसीका पाटाहरू पनि पातला हुन्छन् | दु:खका श्रोतहरू पनि मसिना हुन्छन् | एभेरेज जिन्दगी साथीको पजेरोमा डाह गर्दैन, नभचुम्बी महलमा आँखा लाउँदैन, ब्रान्डेड जुत्ताको मोल सोध्दैन किनभने एभेरेज जिन्दगीले ती कुराहरू अर्कै जुनीलाई साँचेको हुन्छ | एभेरेज जिन्दगी कसैको पार्टीमा दुईटा लड्डु पाउँदा फुरुंग हुन्छ, गर्लफ्रेन्डको स्माइलीमा मख्ख पर्छ, साथीको फोन आउँदा बुर्कुसी मार्छ, आमाबाउको हाँसोमा नजानिदो तरिकाले खुसी हुन्छ | एभेरेज जिन्दगीलाई एउटै समस्या हुन्छ, रोगको | एउटा बलिष्ठ रोग नलागोस् उसको, उसको परिवारको, उसको छोराछोरीको, उसको आमाबाउको शरीरमा | बस्, पुगिहाल्यो | एभेरेज जिन्दगी काँधमा खर्पन बोकेर सहरमा निस्कन्छ | खर्पनको एकातिर उसको सपनाहरूको खात हुन्छ, जस्तै: साँझको लागि साग किन्ने, भोलिपल्ट विहानको लागि पाउरोटी किन्...